بدافزار جوکر نیز یکی دیگر از تهدیدهایی است که حریم خصوصی و اطلاعات حساس شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اخیرا این بدافزار به دستگاه‌های اندرویدی در سرتاسر جهان حمله کرده و همین موضوع باعث شده تا چندین اپلیکیشن از فروشگاه گوگل پلی حذف شوند.
مطالب بالا را ذکر کردیم تا بدین ترتیب توانسته باشیم که خطرناک بودن این بدافزار را به شما نشان دهیم. اگر می‌خواهید که دستگاه خود را ایمن نگه دارید، آنگاه باید این بدافزار را شناخته و همچنین نحوه کارکرد آن را نیز بهتر درک کنید.
بدافزار جوکر چیست؟
دلیل نام‌گذاری این بدافزار به جوکر، این است که خود را شبیه به یک اپلیکیشن معتبر نشان داده و در واقع از ناآگاهی کاربران استفاده می‌کند. البته این بدافزار نام دیگر نیز دارد و آن Bread (نان) است. در واقع هر دوی این نام‌ها، به یک موضوع اشاره می‌کنند.
گوگل برای اولین بار در سال ۲۰۱۷ با این تهدید روبه‌رو شد و این موضوع همچنان ادامه دارد. هکرهایی که پشت این بدافزار قرار دارند، همیشه سعی می‌کنند که راهی را جهت دستکاری نقص‌های امنیتی فروشگاه گوگل پلی، پیدا کنند. بدین ترتیب هر بار بدافزار جوکر می‌تواند خود را ناشناس باقی نگه دارد.
توسعه‌دهندگان جوکر از چندین روش استفاده کرده تا بتوانند اپلیکیشن آلوده خود را از پروتکل‌های امنیتی فروشگاه گوگل پلی، عبور دهند. در حقیقت، حتی گاهی اوقات توسعه‌دهندگان این بدافزار یک نسخه سالم از اپلیکیشن مدنظر خود را ایجاد و سپس در فروشگاه گوگل پلی آپلود می‌کنند. در ادامه نیز با ارائه به‌روزرسانی برای اپلیکیشن نصب شده در دستگاه، این بدافزار را به گوشی شما وارد می‌کنند.
هنگامی‌که یک اپلیکیشن آلوده به این بدافزار را نصب کنید، آنگاه بدون اجازه، دستگاه شما جهت تهیه یک اشتراک پولی، ثبت‌نام می‌شود. حتی این بدافزار می‌تواند مخاطبین، پیامک‌ها و سایر اطلاعات دستگاه شما را نیز در نزد خود نگه دارد. مشکل است که بتوانید پس از گرفتار شدن به این موضوع، پول خود را بازپس گیرید. بنابراین در اینجا نیز پیشگیری بهتر از درمان است.
شیوه کار بدافزار جوکر چگونه است؟ اپلیکیشن‌هایی که به این تروجان آلوده شده‌ باشند، به‌صورت آشکارا از شما اطلاعات شخصی را درخواست نمی‌کنند. این بدافزار بسیار حرفه‌ای‌تر عمل می‌کند. بدین ترتیب حتی اگر قربانی تروجان جوکر نیز شده باشید، آنگاه سخت است که متوجه این موضوع شوید.
اولین نوع ویروس جوکر، بیشتر بر کلاهبرداری پیامکی تأکید دارد. در اینجا تروجان جوکر از طریق گوشی شما، پیامکی را به یک شماره پریمیوم فرستاده و بدین ترتیب شما را برای خرید یک اشتراک پولی ثبت‌نام و یا اینکه پرداخت‌هایی را بدون کسب اجازه از شما، انجام می‌دهد. از آنجایی که در کشورهای خارجی این سرویس‌های پولی و طرح‌های اشتراکی، با اپراتورهای مخابراتی همکاری دارند، بنابراین کاربران نیز این هزینه‌ها را در قبض تلفن همراه خود، مشاهده خواهند کرد.
در اوایل سال ۲۰۱۹، گوگل تصمیم گرفت که محدودیت‌های بیشتری را بر اپلیکیشن‌هایی که نیازمند دسترسی به تاریخچه تماس و یا پیامک‌ها هستند، اعمال کند. به لطف این تغییر سیاست، بسیاری از اپلیکیشن‌های آلوده به بدافزار جوکر، شناسایی شده و در ادامه نیز از فروشگاه گوگل پلی حذف شدند. همچنین پیاده‌سازی Google Play Protect نیز به ایمن ماندن دستگاه‌های اندرویدی کمک کرده است.
علی‌رغم تلاش‌های گوگل، تروجان جوکر همچنان پابرجا است. تحقیقی که توسط Check Point صورت گرفته، نشان می‌دهد که نوع جدیدی از بدافزار جوکر به‌ وجود آمده که آن نیز بسیار فریبکارانه عمل می‌کند. این نوع جدید به‌جای استفاده از حفره‌های پیامکی، از یک ترفند قدیمی استفاده می‌کند که معمولا در بدافزارهای ویندوزی یافت می‌شود.
ویروس جوکر پس از قرارگیری بر روی دستگاه شما، یک فایل قابل اجرای DEX را از یک سرور فرمان و کنترل، دانلود می‌کند. با استفاده از این کد، به‌صورت مخفیانه، قربانی در یک اشتراک پولی ثبت‌نام می‌شود. در ادامه نیز از نمایش اعلان‌های مرتبط با اشتراک خریداری شده، جلوگیری به عمل می‌آید.
جهت انجام این کار، بدافزار جوکر از Notification Listener بهره می‌برد. Notification Listener یکی از قابلیت‌های سیستم‌عامل اندروید بوده که به اپلیکیشن‌ها این امکان را می‌دهد که به اعلان‌های دستگاه، دسترسی داشته باشند. در این بین، ویروس جوکر نیز از این ویژگی استفاده کرده و بدین ترتیب در نمایش اعلان‌ها به شما، دخالت می‌کند.
جدیدترین نسخه این بدافزار می‌تواند با استفاده از تکنیک‌های هوشمندانه‌، از سد ایمنی گوگل عبور کند. به گفته مؤسسه Check Point: “نسخه‌های جدید می‌توانند فایل مخرب DEX را تحت رشته‌‎های رمزنگاری شده Base64 در داخل اپلیکیشن موردنظر مخفی کرده و سپس به رمزگشایی و بارگذاری آن بپردازند.”
این قضیه بدین معنا است که اپلیکیشن‌هایی که در فروشگاه گوگل پلی قرار می‌‌گیرند، هیچ نشانی از این بدافزار را از خود نشان نمی‌دهند. اما پس از اینکه یکی از این اپلیکیشن‌ها توسط کاربر نصب شد، آنگاه ویروس نیز وارد عمل می‌شود.
شیوه محافظت در برابر ویروس جوکر اخیرا گوگل ۱۱ اپلیکیشن را که حاوی این بدافزار بوده‌اند، حذف کرده است. اگر در دستگاه اندرویدی شما، یکی از اپلیکیشن‌های زیر وجود دارد، آنگاه باید سریعا نسبت به حذف آن اقدام کنید.
Compress Image یا پوشه com.imagecompress.android Contact Message یا پوشه com.contact.withme.texts Friend SMS یا پوشه com.hmvoice.friendsms Relaxation Message یا پوشه com.relax.relaxation.androidsms Cheery Message ( دو بار لیست شده) یا پوشه com.cheery.message.sendsms Loving Message یا پوشه com.peason.lovinglovemessage File Recovery یا پوشه com.file.recovefiles App Locker یا پوشه com.LPlocker.lockapps Remind Alarm یا پوشه com.remindme.alram Memory Game یا پوشه com.training.memorygame اکثر اپلیکیشن‌های بالا به‌عنوان یک پیام‌رسان عمل می‌کنند، در حالی که سایرین به‌عنوان فشرده‌سازهای تصویر، یادآورها، اپلیکیشن‌های تصاویر پس‌زمینه و … عمل خواهند کرد. اگر به هرکدام از اپلیکیشن‌های خود مشکوک هستید، آنگاه بهتر است که در این زمینه به تحقیق پرداخته و پس از حصول اطمینان، آن را حذف کنید.

از آنجایی که اپلیکیشن‌های آلوده به ویروس جوکر، در ظاهر کاملا سالم به نظر می‌رسند، پس بدین ترتیب در هنگام دانلود نرم‌افزار و بازی‌ها باید احتیاط بیشتری را چاشنی کار کنید. تصویری که در بالا می‌بینید، یک نمونه از اپلیکیشن‌های آلوده به بدافزار جوکر است. همان‌طور که می‌بینید، در ظاهر هیچ مشکلی ندارد، اما در باطن … بنابراین اکنون بهتر می‌توانید متوجه خطرناک بودن این تروجان بشوید.
موضوع دیگری نیز که باید مطرح شود این است که بسیاری از اپلیکیشن‌های آلوده، توسط کاربران جعلی مورد بازبینی و بررسی قرار می‌گیرند. چنین بررسی‌هایی می‌توانند در شما اعتماد ایجاد کرده و در نتیجه شما را به دانلود ترغیب کنند.
خوشبختانه اگر بدانید که به دنبال چه چیزی هستید، آنگاه تشخیص نظرات جعلی آسان‌تر خواهد شد. اگر بررسی‌ها و نظرات تکراری را در زیر یک اپلیکیشن مشاهده کردید، آنگاه احتمال جعلی بودن آن‌ها بالا می‌رود. این موضوع برای بررسی‌های کلی نیز که در آن‌ها نامی از اپلیکیشن موردنظر برده نمی‌شود، صدق می‌کند.
علاوه بر اینکه می‌توانید اپلیکیشن‌های مخرب را پیش از دانلود شناسایی کنید، می‌توانید با نصب یک اپلیکیشن امنیتی مناسب نیز خود را تا حدودی مصون نگه دارید. شاید در وهله اول فکر کنید که نیازی به نصب آنتی‌ویروس بر روی گوشی اندرویدی خود ندارید، اما چنین اپلیکیشن‌هایی در هنگام مبارزه با ویروس و تروجان‌ها، خیلی کارآمد خواهند بود.
در نهایت اینکه باید فقط اپلیکیشن‌هایی را نصب کنید که به آن‌ها اطمینان کافی دارید. بهتر است که پیش از دانلود یک بازی و یا نرم‌افزار، در مورد آن تحقیق کرده و سپس نسبت به انجام این کار تصمیم بگیرید.
آینده تروجان جوکر هر چند که گوگل در ژانویه ۲۰۲۰ توانست که ۱۷۰۰ اپلیکیشن آلوده به این بدافزار را شناسایی و همچنین ۱۱ مورد ذکر شده در بالا را نیز حذف کند، اما در هر صورت این موضوع به‌معنای امنیت کامل شما نیست. این بدافزار هنوز مشغول فعالیت بوده و ظاهرا نیز به این زودی‌ها از میان ما نخواهد رفت. این بدافزار همچنان به سازگاری با پروتکل‌های امنیتی فروشگاه گوگل پلی ادامه داده و این موضوع نیز بدین معنا است که روند تکامل آن، همچنان ادامه دارد.
آیا این قضیه به‌معنای آلوده بودن برخی از اپلیکیشن‌های فروشگاه گوگل پلی به این تروجان است؟ شوربختانه، بله، برخی از اپلیکیشن‌های آلوده همچنان می‌توانند که از پروتکل‌های امنیتی گوگل عبور کنند. بنابراین بهتر است که در هنگام دانلود بازی و یا نرم‌افزارها، احتیاط بیشتری به خرج دهید.
نوشته بدافزار جوکر چیست و چه تأثیری بر دستگاه‌های اندرویدی دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

تلگرام یک پیام‌رسان کاربردی است که تنظیمات مختلفی را در اختیار کاربران قرار می‌دهد. تقریبا همه ما با تنظیمات معمول تلگرام آشنا هستیم؛ اما تلگرام، یک‌سری تنظیمات مخفی نیز دارد که برای عموم، قابل مشاهده نبوده و به Debug Menu معروف است. این منوی تنظیمات دارای امکانات مختلفی است؛ که در ادامه به بررسی و آموزش باز کردن این تنظیمات خواهیم پرداخت. تا آخر این مقاله با آی‌تی‌رسان همراه باشید.

تنظیمات مخفی تلگرام که باید بدانید! Debug menu یا همان تنظیمات مخفی تلگرام، شامل گزینه‌هایی برای رفع مشکلات احتمالی تلگرام است. به همین علت عنوان Debug menu را به آن داده‌اند. دیباگ منو، شامل گزینه‌هایی برای مشکلات احتمالی، از جمله عدم همگام‌سازی مخاطبین است. این منو به صورت معمول قابل دسترسی نیست و برای دسترسی به آن نیاز است مراحل زیر را دنبال کنید:
ابتدا تلگرام خود را باز کرده سپس از قسمت منو، تنظیمات یا Setting را باز کنید. به پایین‌ترین بخش تنظیمات، در قسمت توضیحات تلگرام رفته و چند ثانیه انگشت خود را روی آن نگاه دارید. هنگامی که تصویر یک آدمک ظاهر شد، انگشت خود را بردارید. سپس دوباره انگشت خود را برای چند ثانیه روی توضیحات نگه دارید. Debug menu اجرا خواهد شد.
با انجام همین سه مرحله، شما می‌توانید منوی تنظیمات مخفی تلگرام را ظاهر کرده و یکی از گزینه‌های آن را متناسب با نیاز خود انتخاب کنید. اما سوال مهمی که در اینجا وجود دارد این است که به طور کلی گزینه‌های مختلف موجود در این منو، چه کاربردی دارند؟
کاربرد گزینه‌های مختلف تنظیمات مخفی تلگرام
Import Contact: این گزینه برای اضافه کردن مخاطبین گوشی به لیست مخاطبین تلگرام، به کار می‌رود. Reload Contacts: بروزرسانی مخاطبین تلگرام. Reset Imported Contacts:ریست کردن مخاطبینی که به لیست مخاطبین تلگرام اضافه شده‌اند. Reset Chats: ریست کردن بخش نمایش چت‌ها، برای رفع مشکلات و باگ‌ها. Enable Logs: فعال‌سازی بخش لاگ کردن فعالیت‌ها در تلگرام. Disable in-app camera: غیرفعال سازی دوربین گوشی در تلگرام. Clear sent media cache: پاک‌سازی کش محتوایی، که به دیگران ارسال کرده‌اید. Call settings: تغییر تنظیمات مربوط به برقراری تماس در تلگرام. نوشته تنظیمات مخفی تلگرام که باید بدانید! اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

همه ما کم‌و‌بیش با کلید Caps Lock آشنایی داریم و می‌‌دانیم که برای بزرگ‌ کردن حروف از آن استفاده می‌شود. حال می‌خواهیم که تاریخچه این کلید را برای شما بازگو کنیم. دلیل پیدایش این کلید چه بود و اصلا چرا در آنجا قرار داده شده است؟ با ما همراه باشید تا جواب این پرسش‌ها را پیدا کنیم.
همه چیز از عصر ماشین‌های تحریر آغاز شد ابتدای تاریخچه کلید Caps Lock را باید در عصر ماشین‌های تایپ جست‌و‌جو کرد. در گذشته، ماشین‌های تحریر فقط توانایی نگارش حروف بزرگ را داشتند. در دهه ۱۸۷۰، یکی از تولیدکنندگان این دستگاه‌ها به نام Remington، توانست که شیوه‌ای مقرون‌به‌صرفه را جهت تایپ حروف بزرگ و کوچک، پیدا کند. جهت انجام این کار، دو نماد یا حرف (همانند حروف بزرگ و کوچک) بر روی یک نوار تایپ قرار می‌گرفتند. نوار تایپ یک قطعه فلزی بود که حروف را بر روی کاغذ حک می‌کرد.
جهت حرکت بین این دو نماد، باید از کلید Shift استفاده می‌کردید. این عمل باعث می‌شد تا تمامی نوار تایپ به‌صورت فیزیکی جابجا شود. همین کار باعث می‌شد تا بخش متفاوتی از نوار تایپ فعال شده و در نتیجه حرفی متفاوت نیز حک شود.
از آنجایی که جهت نگه داشتن کلید Shift، به نیروی مکانیکی زیادی احتیاج بود، پس نگه داشتن مداوم این کلید جهت تایپ حروف بزرگ، خسته‌کننده می‌شد. جهت رفع این مشکل نیز کلید “Shift Lock” ابداع شد. روش کار این کلید نیز بدین صورت بود که می‌توانست مکانیسم کلید Shift را ثابت نگه دارد. معمولا برچسب “Lock” بر روی این کلیدها قرار می‌گرفت.
Shift Lock به Caps Lock تبدیل شد در ماشین‌های تایپ، کلید Shift Lock عملکرد تمامی کلیدها را از جمله حروف (از بزرگ به کوچک) و کاراکترها، تعدیل می‌کرد. این قضیه شامل تبدیل اعداد به نمادها نیز می‌شد. در ادامه تاریخچه کلید Caps Lock باید نگاهی نیز به عصر رایانه‌ها بیندازیم. در این زمان دیگر احتیاجی به جابجایی فیزیکی نوارهای تایپ نبود، بنابراین قفل‌های صفحه‌کلید نیز می‌توانستند که تنوع زیادی داشته باشند. برخی از صفحه‌کلیدهای ترمینال و کامپیوترها همچنان کلید Shift Lock را حفظ کرده بودند، در حالی که سایرین کلید جدیدی را در خود داشتند که “Caps Lock” نامیده می‌شد. این کلید فقط حروف کوچک را به بزرگ تبدیل می‌کرد و دیگر تأثیری بر سایر کلیدها نداشت.

ظاهرا اولین ابداع مربوط به Caps Lock، به اختراعی در سال ۱۹۶۸ بازمی‌گردد. این اختراع به یک صفحه‌کلید ترمینال مربوط می‌شود که توسط داگلاس آ کر (Douglas A. Kerr) در آزمایشگاه‌های بل (Bell Labs) ابداع شد.
کر می‌گوید که دلیل اختراع وی این بوده است که منشی رئیس او در زمان فعال بودن Shift Lock، از تایپ کاراکترهایی همانند “@#$%” به‌جای اعداد، خسته شده بود. اما همیشه اختراعات تبدیل به محصولاتی واقعی نمی‌شوند. قدیمی‌ترین کلید Caps Lock که می‌توان آن را در یک محصول تجاری پیدا کرد، مربوط به ترمینال/تله‌پرینتر LA36 DECwriter II است. این محصول در سال ۱۹۷۴ معرفی شد و در واقع ترکیبی از یک تله‌تایپ و یک چاپگر کامپیوتری بود.
در دفترچه راهنمای LA36 DECwriter II نوشته شده که Caps Lock باعث می‌شود تا مجموعه‌ای ۹۶ حرفی متشکل از حروف بزرگ و کوچک، به مجموعه‌ای از ۶۴ حرف بزرگ تبدیل شود. در ابتدا کاربران فقط می‌توانستند که به‌صورت داخلی و از طریق یک مدار مجتمع، نسبت به تنظیم این کلید اقدام کنند. با توجه به این موضوع می‌توان نتیجه گرفت که حروف بزرگ دائمی در آن زمان، از مقبولیت بالایی برخوردار بوده‌اند. یکی از دلایل این موضوع نیز می‌تواند این باشد که مردم به تله‌تایپ‌های قدیمی‌تر که تماما حروف بزرگ را ارائه می‌کردند، عادت کرده بودند.
البته شاید نمونه‌ای دیگری از Caps Lock نیز وجود داشته باشد که هنوز کشف نشده، اما در هر صورت معلوم نیست که DEC تا چه حد تحت تأثیر اختراع کر قرار گرفته است (اصلا اگر چنین چیزی رخ داده باشد). این امکان نیز وجود دارد که Caps Lock شرکت DEC، صرفا یک قابلیت سازگاری بوده باشد که سعی کرده تا رفتار مبتنی بر حروف تمام بزرگ تله‌تایپ‌های قدیمی‌تر را تقلید کند.
Caps Lock در عصر رایانه‌های شخصی در ادامه تاریخچه کلید Caps Lock، به عصر رایانه‌های شخصی می‌رسیم. برخی از این دستگاه‌ها در دهه ۱۹۷۰ میلادی، همانند Apple II و TRS-80 Model 1، از حروف کوچک پشتیبانی نمی‌کردند، بنابراین احتیاجی هم به Caps Lock نداشتند. به هر حال، ترمینال‌های IBM که الهام زیادی نیز از چیدمان ماشین‌های تایپ IBM Selectric گرفته بودند، اغلب یک Shift Lock و مدتی بعد نیز یک کلید Caps Lock را در خود جای می‌دادند.
هنگامی‌که IBM در سال ۱۹۸۱، Personal Computer خود را تولید کرد، این دستگاه یک کلید Caps Lock را نیز در بر می‌گرفت، اما این شرکت این کلید را در سمت راست کلید فاصله (space bar) قرار داده بود. در عوض کاربران در سمت چپ کلید “A”، می‌توانستند که کلید Control را پیدا کنند. این چیدمان در صفحه‌کلیدهای تمام-حروف-بزرگ ترمینال و تله‌تایپ‌ها، مرسوم بود.

در سال ۱۹۸۴، هنگامی‌که IBM چیدمان صفحه‌کلید خود را به Extended Keyboard (منظور همان Model M است) تغییر داد، کلید Caps Lock نیز در سمت چپ کلید “A” قرار گرفت. حتی امروزه نیز برخی از کاربران از این موضوع ناراضی هستند.
حال با توجه به اطلاعاتی که در مورد اختراع کر و DECWriter II داریم، می‌توانیم بفهمیم که IBM در اصل، کلید Caps Lock را به مکان اولیه خود بازگردانده است. شوربختانه، مکان قرارگیری این کلید باعث می‌شود تا در هنگام تایپ، ناگهان فعال شده و حروف به‌صورت بزرگ نوشته شوند. این موضوع در هنگام تایپ گذرواژه‌های حساس به اندازه حروف نیز، مشکلات بیشتری را به وجود می‌آورد. در ادامه تاریخچه کلید Caps Lock، به مزیت‌های این کلید و دلیل باقی ماندن آن در صفحه‌کلیدها می‌پردازیم.
مردم هنوز هم از Caps Lock استفاده می‌کنند در حالی که برخی از وجود این کلید ناراضی هستند، برخی دیگر نیز همچنان در کسب‌و‌کارها از آن استفاده کرده و بدین ترتیب در وقت و تلاش خود صرفه‌جویی می‌کنند. برخی از استفاده‌های رایج این کلید، به شرح زیر هستند:
سرتیترهای گزارشی: این قضیه به زمان ماشین‌های تایپ بازمی‌گردد؛ یعنی زمانی که فونت‌های مختلف در دسترس نبودند. شماره سریال یا شماره شناسایی خودرو: بسیاری از این موارد، فقط حروف بزرگ را شامل می‌شوند. توافق‌های حقوقی: وکلا از عصر ماشین‌های تایپ، در متون حقوقی از حروف بزرگ استفاده می‌کنند تا بدین ترتیب بتوانند کلمات و موضوعات مهم را برجسته‌تر سازند. جهت برچسب زدن به عناصر در نقشه‌های معماری: معمارها از زمان نامه‌های دست‌نویس، این کار را انجام می‌دهند. حتی امروزه نیز معمارها از فونت‌های شبه دست‌نویس در نرم‌افزارهای طراحی کامپیوتری استفاده می‌کنند. جدا از کاربردهای پر سروصدای بالا، مسئله سازگاری عقب‌رو (backward compatibility) نیز مطرح است. به‌عنوان مثال، اگر یک نرم‌افزار قدیمی از یکی از ویژگی‌های IBM 1981 5150 PC استفاده کند، آنگاه امکان دارد که این قابلیت همچنان در دسترس قرار داشته باشد.
چگونه بدون استفاده از Caps Lock، با حروف بزرگ تایپ کنیم؟ اگر در تایپ خود بیشتر از حروف بزرگ استفاده کرده و البته علاقه چندانی هم به استفاده از کلید Caps Lock ندارید (و یا اینکه این کلید در صفحه‌کلید شما کار نمی‎‌کند)، شانس با شما یار است. اکثر برنامه‌های واژه‌پرداز به شما این امکان را می‌دهند که نوشته خود را در حالت عادی تایپ کرده، آن را انتخاب و سپس حروف آن را به بزرگ تغییر دهید. در زیر به شیوه انجام این کار در چندین اپلیکیشن رایج اشاره می‌کنیم:
مایکروسافت ورد: متن موردنظر خود را انتخاب و سپس در ویندوز کلیدهای “Control+Shift+A” و در مک، کلیدهای “Command+Shift+A” را فشار دهید. Google Docs: متن موردنظر خود را هایلات کرده و سپس در نوار منو، “Format > Text > Capitalization > UPPERCASE” را انتخاب کنید. Pages: متن موردنظر خود جهت تغییر را انتخاب و سپس در نوار منو، “Format > Font > Capitalization > All Caps” را برگزینید. البته شما می‌توانید عملکرد کلید Caps Lock را نیز تغییر دهید، مثلا عملکرد کلید Control را به آن اختصاص داده و یا اینکه آن را به‌کلی غیرفعال کنید. شاید بسیاری از مردم به این کلید احتیاج نداشته باشند، اما در هر صورت، Caps Lock بدون استفاده نخواهد ماند. همان‌طور که در بالا نیز بدان اشاره کردیم، بسیاری از مردم از این ویژگی در سر کار استفاده می‌کنند، بنابراین به احتمال زیاد، این کلید در دهه‌های آینده نیز در کنار ما خواهد ماند.
نوشته تاریخچه کلید Caps Lock در کیبوردها اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

آیا اسنادی دارید که باید امضا شوند؟ نگران نباشید، زیرا می‌توانید بدون نیاز به دانلود اپلیکیشن‌های شخص ثالث، به امضا کردن PDF در آیفون خود پرداخته و حتی همین کار را نیز در آیپد و یا مک انجام دهید.
شیوه امضا کردن PDF در آیفون و آیپد در iOS و iPadOS، قابلیتی به نام Markup وجود دارد که در سرتاسر این دو سیستم‌عامل در دسترس قرار دارد. در هنگام باز کردن یک PDF در اپلیکیشن Mail، بازبینی یک سند در اپلیکیشن Files و یا ویرایش تصویر در نرم‌افزاز Photos، می‌توانید به این ویژگی دسترسی پیدا کنید. حتی در هنگام ویرایش اسکرین‌شات‌ها نیز می‌توانید این قابلیت را مورد استفاده قرار دهید.
آیکون Markup از یک آیکون “نوک قلم” برخوردار بوده و معمولا نیز در گوشه بالا سمت راست قرار دارد. یکی از ویژگی‌ها Signature ،Markup یا همان امضا نام دارد. این قابلیت به شما این امکان را می‌دهد که به رسم امضا در آیفون و یا آیپد خود پرداخته و همچنین مجددا نیز آن را مورد استفاده قرار دهید.
جهت شروع می‌توانید یک سند PDF را در اپلیکیشن Files یا Mail، باز کنید.

در اینجا باید آیکون Markup را در گوشه بالا سمت راست، لمس کنید.

حال در اینجا می‌توانید ابزارهای رسم و حاشیه‌نویسی را در پایین صفحه، مشاهده کنید. علامت “+” را لمس کرده و سپس گزینه “Signature” را برگزینید.

اگر اولین باری است که از این گزینه استفاده می‌کنید، آنگاه از شما خواسته می‌شود که به رسم و ایجاد یک امضا بپردازید. اگر به فضای بیشتری نیاز دارید، آنگاه می‌توانید به حالت افقی تغییر وضعیت دهید. در اینجا فقط کافی است که با استفاده از انگشت خود، به رسم امضا بپردازید. اگر هم آیپد دارید، آنگاه می‌توانید از Apple Pencil نیز بهره ببرید.
پس از اتمام کار باید کلید “Done” را انتخاب کنید.

حال می‌توانید امضای خود را در سند موردنظر مشاهده کنید. جهت انتخاب آن باید کادر امضا را لمس کنید. بدین ترتیب می‌توانید امضای خود را به اطراف حرکت داده و همچنین اندازه آن را نیز تغییر دهید.
هنگامی‌که از نتیجه کار راضی شدید، آنگاه می‌توانید کلید “Done” را در گوشه بالا سمت چپ، لمس کنید.

حال امضای شما به سند افزوده شده و بدین ترتیب می‌توانید آن را به اشخاص موردنظر، ارسال کنید.
همچنین در آینده نیز می‌توانید به منوی Signature بازگشته، امضای خود را انتخاب و سپس آن را به PDF مدنظر خود اضافه کنید (نیازی به رسم مجدد امضا نیست).

شیوه امضا کردن PDF در مک جهت امضا کردن PDF‌ها در مک، می‌توانید از اپلیکیشن داخلی Preview بهره ببرید. در ابتدا باید با استفاده از Finder، فایل موردنظر خود را پیدا کرده و سپس بر روی آن دابل-کلیک کنید تا بتوانید آن را در نرم‌افزار Preview باز کنید. اگر این اپلیکیشن نیز در حالت پیش‌فرض قرار ندارد، آنگاه باید بر روی PDF خود کلیک-راست کرده و سپس از منوی “Open With”، گزینه “Preview” را برگزینید.

حال باید در نوار ابزار بالایی، بر روی آیکون “Markup” کلیک کنید.

با این کار تمامی گزینه‌های ویرایش، خود را نشان می‌دهند. در اینجا باید گزینه “Signature” را برگزینید. از منوی کشویی می‌توانید نسبت به ایجاد و افزودن امضاها، اقدام کنید. حال می‌توانید با استفاده از ترک‌پد مک خود، به ایجاد امضا پرداخته و یا اگر آیفون و آیپد شما نیز به همان شبکه متصل هستند، آنگاه همین کار را نیز بر روی آن‌ها انجام دهید.
اگر می‌خواهید که با استفاده از ترک‌پد به رسم امضا بپردازید، آنگاه باید بر روی کلید “Click Here To Begin” کلیک کنید.

حال باید امضای خود را در وسط کادر مربوطه رسم کنید. پس از اتمام کار نیز کافی است که یکی از کلیدهای صفحه‌کلید خود را فشار دهید.

حال امضای شما فورا به منوی Signature افزوده می‌شود. حال می‌توانید بر روی آن کلیک کرده تا بدین ترتیب آن را وارد سند خود کنید.

با کلیک کردن بر روی امضای خود، می‌توانید آن را به اطراف حرکت داده و حتی به تغییر اندازه آن نیز بپردازید.

امضا کردن با استفاده از ترک‌پد مک، یک ایراد بزرگ دارد و آن این است که باید به‌صورت پیوسته این کار را انجام دهید. البته انجام این کار در آیفون و یا آیپد، راحت‌تر بوده و بیشتر به نقاشی بر روی یک بوم، شباهت دارد. مخصوصا اگر از آیپد و Apple Pencil نیز برخوردار باشید، آنگاه این کار لذت‌بخش‌تر خواهد بود.
هنگامی‌که در منوی Signature هستید، در بالا بر روی کلید “iPhone” یا “iPad” کلیک کنید. حال آیفون یا آیپد شما، صفحه آشنای امضا را نشان می‌دهد. در اینجا فقط کافی است که امضای خود را رسم کرده و سپس کلید “Done” را لمس کنید.

اکنون امضای شما بر روی نمایشگر مک، نشان داده می‌شود. بر روی “Done” کلیک کنید تا کار به اتمام رسیده و بتوانید آن را ذخیره کنید.

پس از ذخیره یک امضا، می‌توانید در آینده آن را مورد استفاده قرار دهید.
نوشته آموزش امضا کردن PDF در آیفون و مک اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

پسورد ذخیره شده در مرورگر سافاری آیفون و یا آیپد، به شما این امکان را می‌دهد تا در هنگام فراموشی گذرواژه‌های خود، به‌راحتی آن‌ها را به دست آورید. با مشاهده پسوردهای خود، دیگر در هنگام ورود به وب‌سایت‌های مختلف، لازم نیست که مجددا آن‌ها را بازیابی کنید.
شیوه مشاهده پسورد ذخیره شده در مرورگر سافاری آیفون و آیپد ابتدا باید وارد تنظیمات آیفون و یا آیپد خود بشوید. این اپلیکیشن معمولا در صفحه اول و یا بر روی Dock دستگاه شما، قابل مشاهده است.

در ادامه باید گزینه‌ها را طی کنید تا بتوانید بخش “Passwords & Accounts” را مشاهده کنید. آن را لمس کنید.

در بخش “Passwords & Accounts” باید “Website & App Passwords” را انتخاب کنید.

پس از احراز هویت (از طریق Touch ID ،Face ID و یا وارد کردن گذرواژه)، در ادامه می‌توانید اطلاعات حساب‌های ذخیره شده را به‌ترتیب حروف الفبا (بر اساس نام وب‌سایت‌ها) مشاهده کنید. اکنون می‌توانید لیست حساب‌ها را مرور کرده و یا اینکه از نوار جست‌و‌جو استفاده کنید تا بدین ترتیب بتوانید حساب و گذرواژه موردنظر خود را پیدا کنید. پس از پیدا کردن گزینه مدنظر، باید آن را لمس کنید.

در صفحه بعد می‌توانید مشخصات حساب خود را با جزئیات کامل مشاهده کنید که این اطلاعات، نام کاربری و پسورد را نیز در بر می‌گیرند.

اگر امکان داشت، گذرواژه خود را به خاطر سپرده و سعی نکنید که آن را بر روی کاغذ یادداشت کنید، زیرا شاید به‌صورت اتفاقی، شخص دیگری به یادداشت‌های شما دسترسی پیدا کند. اگر هم در زمینه مدیریت گذرواژه‌های خود به یک دستیار نیاز دارید، آنگاه می‌‌توانید از یک مدیر گذرواژه کمک بگیرید.
نوشته مشاهده پسورد ذخیره شده در مرورگر سافاری آیفون و آیپد؛ راهی جهت بازیابی گذرواژه‌ها اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

از زمان معرفی آیفون تا به حال، تماس‌های ورودی این دستگاه در حالت تمام صفحه بوده‌اند. اما اکنون این قضیه در iOS 14 تغییر کرده و باید خودتان به تمام صفحه کردن تماس‌ها بپردازید، زیرا تماس‌های ورودی در آخرین نسخه سیستم‌عامل iOS، به شکل بنری و در بالای صفحه ظاهر می‌شوند.
شاید بسیاری از مردم نخواهند که اعلان تماس‌های ورودی آن‌ها (شامل تماس‌های سیم‌کارتی، VoIP و FaceTime) به‌صورت یک بنر پاپ‌آپ باشد. معمولا کاربران سخت‌تر متوجه این‌گونه تماس‌ها شده و همچنین نمی‌توانند تمامی گزینه‌های مربوط به تماس را نیز مشاهده کنند.

البته می‌توانید اعلان تماس ورودی را نیز به پایین کشیده و بدین‌ترتیب آن را به‌صورت تمام صفحه درآورید، اما در هر صورت این راه‌حلی دائمی نیست. خوشبختانه با تغییر تنظیمات می‌توانید به روال سابق بازگردید.
نحوه تمام صفحه کردن تماس‌های ورودی در گوشی‌های آیفون اپلیکیشن تنظیمات را بر روی آیفون خود اجرا کرده و سپس به بخش “Phone” بروید.

در اینجا باید گزینه “Incoming Calls” را انتخاب کنید.

حال باید گزینه “Full Screen” را برگزینید.

بدین ترتیب، دفعه بعد که یک تماس تلفنی (چه سیم‌کارتی و چه VoIP) را دریافت کنید، می‌توانید اعلان آن را در حالت تمام صفحه مشاهده کنید.

نوشته نحوه تمام صفحه کردن تماس‌های ورودی آیفون در iOS 14 اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

تصاویر بندانگشتی می‌توانند سرعت بارگذاری فایل‌های شما در ویندوز ۱۰ را کاهش دهند. اگر قصد غیرفعال کردن این تصاویر را دارید، آنگاه مطالعه ادامه این مقاله خالی از لطف نخواهد بود.
در عصر رایانه‌های پرسرعت، بسیاری از کاربران از درایوهای جداشدنی و یا شبکه‌ای استفاده می‌کنند. همین موضوع باعث می‌شود تا سرعت بارگذاری فایل‌ها کاهش یابد. حال اگر تصاویر بندانگشتی نیز فعال باشند، آنگاه سرعت کمتری را نیز تجربه خواهیم کرد. خوشبختانه غیرفعال کردن این ویژگی‌ در ویندوز ۱۰ می‌تواند تا حدودی تجربه شما را بهبود بخشد.
شیوه غیرفعال کردن تصاویر بندانگشتی در ویندوز ۱۰ ابتدا باید منوی استارت را باز کرده و سپس عبارت “File Explorer Options” را در نوار جست‌و‌جوی آن، تایپ کنید. حال از بین نتایج بر روی اولین گزینه کلیک کنید. البته راه‌کار دیگری نیز جهت نیل به این هدف وجود دارد و آن این است که فایل اکسپلورر را باز کرده و سپس در نوار منو، “View > Options” را برگزینید.

در پنجره File Explorer Options یا همان Folder Options ( بسته به مسیر انتخابی شما)، باید بر روی برگه “View” کلیک کنید. در بخش “Advanced Settings” باید تیک گزینه “Always show icons, never thumbnails” را فعال کرده و در ادامه بر روی “OK” کلیک کنید.

اگر مایل هستید، می‌توانید پوشه‌ای را که پر از اسناد و یا تصاویر بوده، باز کرده و سپس تغییرات را بررسی کنید. در اینجا باید به‌جای تصاویر بندانگشتی، فقط آیکون‌های استاندارد فایل‌ها را مشاهده کنید. حال با اعمال این تغییرات، سرعت بارگذاری فایل‌هایتان افزایش یافته و به طبع نیز، تجربه بهتری خواهید داشت.
اگر در آینده نیز بنا به هر دلیلی نظر خود را تغییر دادید، آنگاه فقط کافی است که File Explorer Options یا همان Folder Options را باز کرده و سپس تیک کنار گزینه “Always show icons, never thumbnails” را بردارید.
راستی، حالا که حرف از ویندوز ۱۰ به میان آمد، در صورت تمایل می‌توانید مقاله‌های مدیریت اعلان‌های ویندوز دیفندر و تغییر اندازه منوی استارت را نیز مطالعه کنید.
نوشته چگونه به غیرفعال کردن تصاویر بندانگشتی در ویندوز ۱۰ بپردازیم؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

در دوربین گوشی‌های هوشمند امروزی، لنزهای مختلفی وجود دارند. در این مطلب می‌خواهیم که به لنز پریسکوپی پرداخته و شما را بیشتر با این مقوله آشنا کنیم. پس در ادامه با آی‌تی‌رسان همراه باشید.
همیشه بحث اعداد در مشخصات دوربین گوشی‌های مختلف مطرح بوده است. کدام شرکت مگاپیکسل و یا بزرگنمایی بیشتری را ارائه می‌دهد؟ هنگامی‌که بحث بر سر قوانین فیزیک باشد، آنگاه می‌بینیم که بدنه باریک این دستگاه‌ها و زوم اپتیکال آن‌ها، همخوانی زیادی با یکدیگر ندارد.
در ژوئیه ۲۰۲۰ شایعه شد که اپل قرار است در گوشی‌های جدید خود، از لنزهای پریسکوپ تله‌فوتو استفاده کند. لنز پریسکوپی مدتی است که وجود دارد. این حسگر جدید می‌تواند مشکلات مربوط به اندازه لنزهای تله‌فوتوی سنتی را مرتفع سازد. در زیر به نحوه کار این حسگر پرداخته و تأثیر آن‌ بر آینده صنعت گوشی‌های هوشمند را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
اندازه در عکس‌برداری، اهمیت بالایی دارد محدودیت‌های عکاسی همیشه بیشتر فیزیکی بوده‌اند تا فنی. قوانینی در رابطه با فیزیک نور وجود دارند که شما نمی‌توانید به مهندسی آن‌ها بپردازید. به همین دلیل است که دوربین‌های DSLR و بدون آینه، دارای لنزهای بزرگ و سنگین هستند. لنزها برای اینکه بتوانند فاصله کانونی طولانی و دریچه دیافراگم وسیعی را ارائه دهند، باید خودشان نیز اندازه مشخصی داشته باشند.
به‌عنوان مثال، لنزی که فاصله کانونی ۲۰۰ میلی‌متری و حداکثر گشودگی دریچه دیافراگم f/2.8 را ارائه دهد، باید دریچه‌ای با اندازه بیش از ۷۰ میلی‌متر (۳ اینچ) داشته باشد. البته در این آمار و ارقام، ملاحظات مربوط به تولید لحاظ نشده‌اند. دوربین گوشی‌های هوشمند نیز با چنین محدودیت‌هایی مواجه هستند، البته در مقیاسی بسیار کوچک‌تر. از آنجایی که دوربین این گجت‌ها از حسگرهای کوچک‌تری برخوردار هستند، پس از فاصله‌های کانونی کوتاه‌تر، می‌توانند بزرگنمایی بیشتری را به دست آورند. البته در این بین معادلات زیادی نیز وجود دارند.
به‌عنوان نمونه، آیفون ۱۱ پرو، یک لنز تله‌فوتوی معادل ۵۲ میلی‌متر دارد، اما اندازه اصلی آن در اصل ۶ میلی‌متر است. این موضوع بدین معنا است که اگر بخواهید همان تصویر را با یک دوربین DSLR حرفه‌ای بگیرید، آنگاه به یک لنز ۵۲ میلی‌متر احتیاج خواهید داشت. از آنجایی که حسگر تله‌فوتوی دوربین آیفون ۱۱ پرو، اندازه‌ای ۱٫۳۶ اینچی دارد (حدود ۵ میلی‌متر قطر)، پس شما می‌توانید به بزرگنمایی معادل یک لنز ۵۲ میلی‌متری یک دوربین DSLR دست یابید.
به هر حال، تولیدکنندگان در آستانه مواجه با مشکلات جدیدی هستند. اگر بخواهید حسگر دوربین‌ها را بسیار کوچک‌تر کنید، آنگاه کنترل معادلات دوربین را نیز از دست خواهید داد. حسگرهای کوچک عملکرد مناسبی در نور کم نداشته و همچنین اوضاع آن‌ها در وضوح‌های بالاتر، بدتر نیز خواهد شد.
در تئوری، اگر اپل بخواهد که به بزرگنمایی بیشتری در گوشی‌های خود دست یابد، آنگاه می‌تواند اندازه حسگرهای آیفون‌ جدید خود را به دو نیم تقسیم کند. در هر صورت این موضوع نیز باعث می‌شود تا تولید چنین حسگری پرهزینه و کار کردن با آن نیز مشکل باشد. در اصل، گزینه بهتر این است که اندازه لنزها افزایش یابد.
عبور از مشکلات
البته افزایش اندازه یک لنز نیز، مشکلات خاص خود را به همراه دارد. آیفون ۱۱ پرو تنها ۸٫۱ میلی‌متر ضخامت دارد. حتی اگر یک لنز با فاصله کانونی ۶ میلی‌متر، لزوما ۶ میلی‌متر طول نداشته باشد، باز این رقم نباید زیاد از این حد تجاوز کند. با این اوصاف، این اندازه نیز فضای زیادی را از یک گوشی هوشمند اشغال خواهد کرد. مسئله این است که نمی‌توان یک لنز ۱۲ میلی‌متری را به آیفونی که تنها ۸ میلی‌متر ضخامت دارد، افزود، مگر اینکه آن را به پهلو جاسازی کنید.
لنز پریسکوپی عملکردی بسیار نزدیک به پریسکوپ زیردریایی‌ها دارد. نور از طریق دریچه جلویی وارد شده و سپس توسط یک آینه زاویه‌دار، ۹۰ درجه تغییر مسیر می‌دهد. در گوشی‌های هوشمند نیز، نور پیش از رسیدن به حسگر دوربین و ضبط شدن به‌عنوان یک تصویر، از دریچه سایر لنزهای دیگر نیز عبور می‌کند. با تغییر مسیر حرکت نور، دیگر لازم نیست که لنزهای بزرگ‎‌تر، عمیق‌تر نیز باشند، بلکه این‌ بار می‌توانند پهن‌تر باشند.
این یک فرصت عالی برای تولیدکنندگان گوشی‌های هوشمند است. اگر بخواهیم مکان بیشتری را برای یک لنز پهن‌تر پیدا کنیم، آنگاه این موضوع نسبت به کوچک کردن حسگر و یا ضخیم شدن گوشی‌ها، کاربردی‌تر به نظر می‌رسد.
بدین ترتیب، تولیدکنندگان به لنزهای معادل ۵۰ میلی‌متر و با زوم اپتیکال دو برابری (و یا حداکثر ۳ برابری) محدود نخواهند شد. با این اوصاف، قرار دادن لنزهای معادل ۱۰۰ میلی‌متر (با زوم ۵ برابری) و یا حتی ۲۰۰ میلی‌متری (با بزرگنمایی ۱۰ برابری) در گوشی‌های هوشمند، دیگر چندان دور از ذهن نخواهد بود.
درست است که این فناوری هنوز جدید بوده و باید برخی از ویژگی‌ها را نیز قربانی کرد، اما در هر صورت این روش باعث می‌شود تا بزرگ‌ترین مانع افزودن بزرگنمایی اپتیکال به یک گوشی هوشمند، از سر راه برداشته شود.
بزرگنمایی دیجیتال در برابر اپتیکال اگر فکر می‌کنید که گوشی‌های آیفون از بزرگنمایی ۱۰ برابری برخوردار هستند، شاید درست بگویید، اما مواردی نیز وجود دارند که احتمالا آن‌ها را در نظر نگرفته‌اید. حتما دلایلی وجود دارند که ما بیش از ضرایب بزرگنمایی، بر فاصله کانونی تمرکز کرده‌ایم.
این موضوع نیز بدین دلیل است که یک فرق مهم بین بزرگنمایی اپتیکال و دیجیتال (یا تعدیل شده، فوق واضح، فضایی و یا با کمک هوش مصنوعی) وجود دارد. در بزرگنمایی اپتیکال، بزرگ کردن تصویر به دلیل ویژگی‌های نوری لنزهایی است که فاصله کانونی بیشتری دارند. در این‌گونه بزرگنمایی، اشیای دور واقعا نزدیک به نظر می‌رسند؛ یعنی انگار آن‎ها را از دریچه یک تلسکوپ مشاهده می‌کنید. در نتیجه هیچ افت کیفیتی را نیز مشاهده نخواهید کرد.

اما بزرگنمایی دیجیتال بدین معنا است که یک تصویر به‌گونه‌ای برش داده شده که انگار یک عکس زوم شده است. بزرگنمایی دیجیتال، راهی طولانی را طی کرده است. با استفاده از حسگرهای با مگاپیکسل بالا، باینینگ (چندین پیکسل در قالب یک پیکسل بزرگ رفتار می‌کنند) و الگوریتم‌های بهبود یافته افزایش مقیاس، اکنون تولیدکنندگان می‌توانند نتایج بهتری را به دست آورند.
البته هنوز هم زوم دیجیتال این‌گونه است که انگار تصویری را شکار کرده و سپس آن را برش داده‌ایم. در هر صورت، به بزرگنمایی واقعی دست نیافته و همیشه نیز کاهش کیفیت را مشاهده خواهید کرد. به هر حال نمی‌توانید یک کمپین بازاریابی را پیرامون این حقیقت کوچک، تشکیل دهید.
لنزهای پریسکوپی در دسترس قرار دارند طبیعتا اپل اولین شرکتی نخواهد بود که از لنز پریسکوپی در گوشی‌های هوشمند خود استفاده می‌کند. تولیدکنندگان چینی (مخصوصا اوپو و هواوی)، چندین سال است که پیرامون این لنزها مانور می‌دهند. گوشی ۵ دوربینه هواوی P40 پرو پلاس، از لنز تله‌فوتوی پریسکوپی با بزرگنمایی ۱۰ برابری برخوردار بوده که این حسگر می‌تواند با یک لنز ۲۴۰ میلی‌متری یک دوربین فول فریم برابری کند.

سامسونگ گلکسی S20 اولترا نیز از لنز تله‌فوتوی پریسکوپی با بزرگنمایی ۵ برابری برخوردار بوده و این حسگر نیز با یک دوربین مجهز به لنز ۱۰۰ میلی‌متری، برابری خواهد کرد. به هر حال، شرکت سامسونگ تمام تلاش خود را کرده‌ است که این مشخصات، چندان به چشم نیایند.

در هر صورت شاید اپل اولین شرکتی نباشد که از لنزهای پریسکوپی در گوشی‌های خود استفاده می‌کند، اما در هر صورت وقتی که دستگاه‌های جدید این شرکت به همراه چنین حسگرهایی، روانه بازارها شوند، آنگاه این گوشی‌ها به گزینه‌های ایدئال‌تری برای طرفداران تبدیل خواهند شد.
نوشته لنز پریسکوپی دوربین گوشی‌های هوشمند چگونه کار می‌کند؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

دیپ‌فیک ویدیویی بدین معنا است که ما نمی‌توانیم به هر آنچه که می‌بینیم، اعتماد کنیم. حال دیپ‌فیک صوتی نیز بدین معنا است که دیگر گوش‌های ما قابل اعتماد نیستند. چنین فناوری‌هایی باعث می‌شوند تا مشکلات بشر روزبه‌روز افزایش یابند. در قرن بیستم تنها نگرانی تکنولوژیک انسان‌ها، به مسائلی همانند بمب‌های اتمی و شیمیایی مربوط می‌شد، اما اکنون این دامنه گسترش یافته است.
در چند سال گذشته نگرانی‌های مختلفی در مورد ماشین‌ها و بیماری‌های همه‌گیر به وجود آمده و حال نیز نوبت به دیپ‌فیک صوتی رسیده است؛ چیزی که باعث می‌شود تا مردم اعتماد به صدای یکدیگر را نیز از دست بدهند.
دیپ‌فیک صوتی چیست؟ به احتمال زیاد، ویدیوهای دیپ‌فیک را مشاهده کرده‌اید. در این ویدیوها از الگوریتم‌های یادگیری عمیق استفاده شده و بدین ترتیب رفتارهای دو نفر با یکدیگر جایگزین می‌شوند. در صدای دیپ‌فیک یک صوت شبیه‌سازی شده غیرقابل تشخیص استفاده شده تا بدین ترتیب بتوان صدای مصنوعی فرد موردنظر را تولید کرد؛ دقیقا همانند فتوشاپ کردن صدا.
حداقل فتوشاپ‌های غیرحرفه‌ای را می‌توان تشخیص داد، اما در مورد دیپ‌فیک صوتی فقط می‌توان حدس زد، آن هم با میزان درستی ۵۷ درصد! علاوه بر این، از آنجایی که بسیاری از ضبط‌های صدا توسط میکروفن گوشی‌ها انجام می‌پذیرد (یا در محیط‌های پر سروصدا)، پس دیپ‌فیک صوتی می‌توانند بهتر کار خود را انجام دهد. حال سؤال اینجا است که چرا یک شخص باید به فتوشاپ کردن صدا بپردازد؟
توجیه تولید صدای مصنوعی یکی از این موارد به صنعت بازی‌های ویدیویی مربوط می‌شود. در گذشته امکان نداشت که صدا را به محض درخواست، ایجاد کرد. حتی در عناوین تعاملی که از گرافیک سینمایی نیز برخوردار هستند، ارتباطات کلامی با شخصیت‌های غیرقابل بازی، چندان پویا به نظر نمی‌رسند.
حال با پیشرفت فناوری، استودیوهای بازی‌سازی نیز می‌توانند صدای شخصیت‌ها را شبیه‌سازی کرده و با استفاده از یک موتور تبدیل کننده متن به صوت، سخنان شخصیت‌های درون بازی‌ها را پویاتر نشان دهند. در واقع این فرایند در زمان واقعی رخ داده و از پیش تعیین و رندر نمی‌شود.
البته این فناوری استفاده‌هایی نیز در تبلیغات، فناوری و خدمات پشتیبانی از مشتریان دارد. در اینجا نیز صدای یک انسان قابل اعتماد شبیه‌سازی شده و متون گفتار نیز توسط هوش مصنوعی تعیین و ادا می‌شوند. شرکت‌های شبیه‌سازی صدا، در مورد کاربردهای پزشکی این فناوری نیز هیجان‌زده هستند. البته این موضوع چندان جدید نبوده و در واقع استیون هاوکینگ نیز از صدای مصنوعی استفاده می‌کرد. اما حال چنین مواردی می‌توانند بهبود بیشتری را تجربه کنند.
‌در سال ۲۰۰۸، شرکت شبیه‌سازی صدای CereProc، صدای راجر ایبرت (Roger Ebert) را پس از سرطان گرفتن وی، شبیه‌سازی کرد. همچنین این شرکت وب‌سایتی را نیز ایجاد کرده بود که در آن مردم می‌توانستند متنی را تایپ کرده و سپس این متن با صدای جورج بوش، بیان شود.

صدای شبیه‌سازی شده چگونه کار می‌کند؟ شبیه‌سازی صدا در حال حاضر از محبوبیت مناسبی برخوردار است. شرکت‌هایی همانند Resemble AI و Descript وب‌سایت‌هایی را دایر کرده‌اند که می‌توانید در آن‌ها به‌صورت رایگان، صدای خود را شبیه‌سازی کنید. در این زمینه هوش مصنوعی و مخصوصا الگوریتم‌های یادگیری عمیق هستند که می‌توانند صدای ضبط شده را با متن مربوطه تطبیق داده و در نتیجه صدای شما را شبیه‌سازی کنند. در ادامه هوش مصنوعی از بلوک‌های ساختاری زبان استفاده کرده تا بدین ترتیب بتواند تقریبی از کلماتی را که تا به حال از زبان شما نشنیده، به دست آورد.
متیو آیلت (Matthew Aylett)؛ مدیر ارشد علمی شرکت CereProc می‌گوید: “پایه این فناوری مدت‌ها است که وجود دارد، اما تنها به مقداری کمک نیاز دارد. کپی کردن صدا همانند درست کردت شیرینی است. این کار کمی سخت بوده و همچنین راه‌های مختلفی نیز جهت انجام آن وجود دارند.”
توسعه‌دهندگان جهت کسب نتایج مورد قبول، به مقادیر زیادی از صداهای ضبط شده نیاز دارند. چند سال پیش، دانشمندان شبکه‌های GAN را توسعه ‌دادند. بدین ترتیب برای اولین بار، امکان قیاس از داده‌های موجود فراهم شد. آیلت می‌گوید: “به جای اینکه یک رایانه، تصویری را از یک اسب مشاهده کند و بگوید که این اسب است، مدل من اکنون می‌تواند یک اسب را به یک گورخر تبدیل کند. بنابراین پیشرفت‌های شبیه‌سازی صدا، مدیون تلاش‌های آکادمیک حوزه رایانه هستند.”
یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌ها در زمینه شبیه‌سازی صدا، مربوط به کاهش حجم صدای اولیه موردنیاز است. در گذشته حجم بالایی از صدای شخص موردنیاز بود، اما اکنون تنها چند دقیقه کافی است.
ترس ناشی از بی‌اعتمادی به همه‌چیز فناوری‌هایی همانند انرژی هسته‌ای، فناوری نانو، چاپ سه‌بعدی و CRISPR، در عین هیجان‌انگیز بودن، ترسناک نیز هستند. در اخبار نیز مواردی به چشم می‌خورند که طی آن‌ها، دیپ‌فیک صوتی توانسته که مردم را فریب دهد.
در کانال‌های یوتیوبی، می‌توان ویدیوهایی از رؤسای جمهور پیشین آمریکا را مشاهده کرد که در آن‌ها، این اشخاص مشغول خواندن یک آهنگ هستند. موسیقی و صداهای پس‌زمینه باعث می‌شوند تا حرکات رباتیک کمتر به چشم آیند، اما در هر صورت پتانسیل زیادی در این موضوع وجود دارد.
می‌توان به‌آسانی تصور کرد که این فناوری به مرور زمان بهتر خواهد شد. سیستم‌های صدای دیپ‌فیک به ورودی‌های کمتری احتیاج خواهند داشت و همچنین پردازش‌های سریع‌تر نیز می‌توانند شبیه‌سازی را در آن واحد انجام دهند. به مرور هوش مصنوعی بهتر نیز می‌تواند لحن و ریتم صدای اشخاص را بهتر شبیه‌سازی کند.
مسائل اخلاقی مرتبط با دیپ‌فیک صوتی اکثر شرکت‌های فعال در این زمینه سعی دارند تا این فناوری را به جهت ایمن و درستی راهنمایی کنند. مثلا شرکت Resemble AI، یک بیانیه اخلاقی را در وب‌سایت خود قرار داده که در زیر به گزیده‌ای از آن اشاره می‌کنیم:
“ما نسبت به شرکت‌های مختلف، سختگیری‌هایی را اعمال کرده و مطمئن می‌شویم که صدای شبیه‌سازی شده توسط آن‌ها استفاده شده و همچنین رضایت کامل صدا پیشه‌ها را نیز جلب کرده‌اند.”
کاندان کومار (Kundan Kumar)؛ بنیان‌گذار Lyrebird (که اکنون بخشی از Descript است)، می‌گوید که Lyrebird از ابتدا نسبت به سوءاستفاده حساس بوده و به همین دلیل است که اکنون Descript به مردم اجازه می‌دهد که فقط صدای خود را شبیه‌سازی کنند.
خوب است که می‌شنویم بازیگران مطرح این صنعت، به موازین اخلاقی پایبند هستند. اما در هر صورت ابزارهای دیپ‌فیک صوتی دیگری نیز وجود دارند که چنین رویه‌ای را در پیش نگرفته و حتی جهت سوءاستفاده از آن‌ها، به دانش کدنویسی نیز نیازی ندارید.
متخصصان امنیت، پیش‌تر نیز با چنین مواردی مواجه شده‌اند پیش‌ از اینکه دیپ‌فیک صوتی قابل استفاده باشد، کلاهبرداران همیشه سعی کرده‌اند که به‌صورت تلفنی، نسبت به سرقت پول اقدام کنند، اما متخصصان امنیت در این‌گونه مواقع نیز حاضر بوده‌اند. شرکت‌هایی همانند Pindrop به این کار مشغول بوده و طبق ادعاهای این شرکت، آن‌ها ۱٫۲ میلیارد مکالمه صوتی را تحلیل کرده و توانسته‌اند که از سرقت ۴۷۰ میلیون دلار پول، جلوگیری کنند.
پیش از دیپ‌فیک صوتی، کلاهبرداران از مکانی دیگر تماس می‌گرفتند و با ارائه اطلاعات شخصی هدف خود، سعی می‌کردند که وجوه وی را انتقال دهند. ویجی بالاسوبرامانیان (Vijay Balasubramaniyan)؛ مدیرعامل Pindrop، می‌گوید: امضای صوتی به ما اجازه می‌دهد که ویژگی‌های صوتی را تشخیص داده و بدین ترتیب بفهمیم که تماس موردنظر از نیجریه و با استفاده از اسکایپ صورت گرفته است. در حالی که می‌دانیم مشتری واقعی از گوشی AT&T استفاده کرده و از آتلانتا نیز تماس می‌گیرد. گاهی اوقات با کلاهبردارهایی مواجه می‌شویم که صدای جوجه و یا گریه کودک را در پس‌زمینه تماس‌های خود استفاده می‌کنند تا بدین ترتیب بتوانند کارمندان ما را فریب دهند. حتی مواردی نیز داشته‌ایم که در آن‌ها مردها سعی کرده‌اند تا با استفاده از ابزارهای شبیه‌سازی، فرکانس صدای خود را افزایش داده و بدین ترتیب صدای خود را زنانه جلوه دهند. اما گاهی اوقات نرم‌افزار مورد استفاده آن‌ها خوب کار نکرده و صدایی شبیه به شخصیت‌های کارتونی تولید می‌کند.”
آیا کسی می‌تواند دیپ‌فیک صوتی را تشخیص دهد؟
اگر پس از گوش دادن به صدای یک شخص، به سختی بتوانیم مصنوعی بودن آن را متوجه شویم، آنگاه این موضوع می‌تواند حاوی خبرهای خوب و بدی برای ما باشد. خبر خوب این است که هوش مصنوعی و سیستم‌های یادگیری عمیق در حال تکامل بوده و جهت تولید صدایی واقعی، به ورودی‌های کمتری احتیاج دارند. خبر بد هم این است که تشخیص موارد تقلبی و همچنین کلاهبرداری‌ها نیز مشکل‌تر می‌شود.
هر چقدر طول یک فایل کمتر باشد و در محیط‌های شلوغ‌تری نیز ضبط شده باشد، آنگاه تشخیص دیپ‌فیک بودن آن نیز سخت‌تر خواهد شد. نکته‌ای که در این بین وجود دارد، این است که اگر انسان‌ها قادر به تشخیص صدای تقلبی نباشند، در هر صورت کامپیوترها قادر به انجام این کار خواهند بود. خوشبختانه ابزارهای تصدیق هم‌اکنون نیز وجود دارند. شرکت Pindrop ابزاری را استفاده می‌کند که حتی اگر تمامی صداهای فایل مورد بررسی نیز توسط شخص واقعی ضبط شده باشند، بازهم بتواند مصنوعی بودن صدای شبیه‌سازی شده را تشخیص دهد.
بسته به کیفیت صدا، هر ثانیه از مکالمه می‌تواند بین ۸۰۰۰ الی ۵۰۰۰۰ نمونه داده جهت تحلیل را در بر داشته باشد. بالاسوبرامانیان می‌گوید: “چیزی که ما به دنبال آن هستیم، محدودیت‌های گفتاری ناشی از تکامل انسان‌ها هستند. به‌عنوان مثال، دو صدای آواز، حداقل تفاوت‌هایی را با یکدیگر دارند، زیرا به دلیل محدودیت‌های فیزیکی، نمی‌توان برخی از عبارات را از حدی سریع‌تر بیان کرد. مثلا با شنیدن برخی از صداهای ترکیبی، می‌گوییم که امکان ندارد این صدا متعلق به یک انسان باشد، زیرا برای ادای آن، فرد باید یک گردن ۷ فوتی داشته باشد.”
برخی صداها نیز وجود دارند که سایشی نامیده می‌شود (حروفی همانند F ،S ،V و Z). سیستم‌های یادگیری عمیق به‌سختی می‌توانند این صداها را از نویزها تمایز دهند. الگوریتم‌های هوش مصنوعی به‌سختی می‌توانند پایان کلمات را از نویز پس‌زمینه تمایز دهند، بنابراین محو شدن کلمات در چنین مدل‌هایی، بیش از گفتار واقعی انسان‌ها رخ می‌دهد. به همین دلیل رایانه‌ها آسان‌تر می‌توانند مصنوعی بودن صدا را تشخیص دهند.
مقابله با دیپ‌‎فیک، هوشیاری می‌طلبد پیش‌بینی دقیق آینده دیپ‌فیک صوتی، دشوار است. اما می‌توان گفت که ما در آستانه کلاهبرداری‌های صوتی قرار داریم، هر چند که خطر وقوع چنین مواردی در حال حاضر پایین بوده و ابزارهای تشخیصی نیز می‌توانند کار خود را به‌خوبی انجام دهند.
هنری آجِر (Henry Ajder)؛ مدیر بخش تهدید اطلاعاتی در Deeptrace، می‌گوید: “اگر مردم ابزارهای دیپ‌فیک صوتی متن-باز را به یکدیگر متصل کرده و سپس آن‌ها را در قالب اپلیکیشن و یا سرویس‌های کاربرپسند (و بدون تعهدات اخلاقی) عرضه کنند، آنگاه مشکلات متعددی در این زمینه به وجود خواهند آمد.”
بدین ترتیب، حیاتی است که شرکت‌های امنیتی خود را در برابر چنین تهدیدهایی مقاوم کرده و به‌عنوان مثال بتوانند آسیب‌پذیری روز-صفر بعدی را بهتر درک کنند که طبیعتا دیپ‌فیک صوتی کاندیدای اصلی این موضوع خواهد بود.
نوشته دیپ‌فیک صوتی چیست و آیا تهدیدی برای جوامع بشری به حساب می‌آید؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

کتابخانه اسپاتیفای حدود ۴۰ میلیون آهنگ دارد. اگر شما نیز به دنبال آپلود کردن موسیقی در این سرویس هستید، آنگاه پیشنهاد می‌کنیم که این مقاله را از دست ندهید.
آرشیو عظیم اسپاتیفای بدین معنا است که هر کسی می‌تواند به‌راحتی آهنگ و یا خواننده مورد علاقه خود را در آن پیدا کند. اما اگر شما به دنبال آهنگ‌های نادری بگردید و این سرویس نیز آن‌ها را در خود جای نداده باشد چه؟ نگران نباشید، زیرا قابلیت “Spotify Local Files” به شما این امکان را می‌دهد که از طریق اپلیکیشن این سرویس استریم، به کلکسیون شخصی خود دسترسی پیدا کرده و حتی لیست پخشی را نیز ایجاد کرده تا بتوانید آهنگ‌های موجود در اسپاتیفای را با آهنگ‌های خودتان ترکیب کنید.
همگام‌سازی، نه آپلود کردن پیش از شروع، بهتر است که دو چیز را در مورد ویژگی Local Files سرویس اسپاتیفای برای شما روشن کنیم. اول اینکه شما به یک حساب پریمیوم اسپاتیفای نیاز دارید. در نسخه تبلیغاتی نمی‌توانید موسیقی‌های شخصی خود را پخش کنید. دوم هم اینکه، قابلیت Spotify Local Files در حقیقت آهنگ‌های شما را به فضای ابری آپلود نمی‌کند، بلکه به شما این امکان را می‌دهد که مشخص کنید کدام پوشه از دستگاه شما، حاوی موسیقی‌های شخصی است. همچنین در ادامه به شما این امکان نیز داده می‌شود که بتوانید این آهنگ‌ها را از طریق یک شبکه وای‌فای، با یک دستگاه دیگر مجهز به اسپاتیفای نیز همگام‌سازی کنید. شاید این ویژگی به اندازه آپلود به سرورهای ابری، راحت و قدرتمند نباشد، اما همان کار را برای شما انجام خواهد داد؛ یعنی هر جا که می‌روید، از طریق اسپاتیفای می‌توانید به موسیقی‌های خود دسترسی پیدا کنید.
اپلیکیشن دسکتاپی اسپاتیفای یک ضرورت به حساب می‌آید
ویژگی Local Files به شما امکان می‌دهد تا هم بر روی نسخه دسکتاپ و هم بر روی نسخه موبایلی اسپاتیفای، به کلکسیون شخصی موسیقی خود دسترسی پیدا کنید. اما همگام‌سازی آهنگ‌ها یک فرایند یک-طرفه است؛ از رایانه دسکتاپی شما به سایر دستگاه‌ها. به‌عبارت دیگر، شاید شما موسیقی‌های خود را در یکی از پوشه‌های گوشی اندروید خود و یا در iTunes ذخیره کرده باشید، اما چنین فایل‌هایی با قابلیت Local Files سازگار نخواهند بود. جهت پیکربندی ویژگی Local Files، باید به دانلود و نصب نسخه دسکتاپی (ویندوز، MacOS، لینوکس و سایر پلتفرم‌های دیگر نیز پشتیبانی می‌شوند) اپلیکیشن اسپاتیفای بپردازید.
موسیقی‌های خود را پیدا کنید
در ادامه فرایند آپلود موسیقی در اسپاتیفای باید به بخش تنظیمات اپلیکیشن دسکتاپی این سرویس محبوب مراجعه کنید. در نسخه ویندوزی، می‌توانید این بخش را در منوی اصلی (همان سه-نقطه موجود در گوشه بالا سمت چپ اپلیکیشن) و با کلیک بر روی “Edit” و سپس انتخاب “Preferences” پیدا کنید.
به پایین رفته تا بتوانید گزینه “Local Files” را پیدا کنید. در ادامه باید مطمئن شوید که کلید تغییر وضعیت “Show Local Files” بر روی حالت فعال قرار دارد. در سرتیتر “Show songs from” می‌بینید که “Downloads”و “Music Libary” از پیش انتخاب شده‌اند. همچنین می‌توانید با کلیک بر روی کلید “Add a Source” و رفتن به محل نگهداری آهنگ‌های خود، پوشه‌های دیگر موسیقی را نیز اضافه کنید. فرایند بالا را برای تمامی پوشه‌های موسیقی موجود بر روی رایانه خود، تکرار کنید. اگر همه فایل‌های موسیقی شما نیز در یک پوشه قرار دارند، آنگاه کافی است که فقط پوشه اصلی (دربرگیرنده چندین پوشه زیرمجموعه) را برگزینید. جهت اطمینان از افزوده شدن فایل‌های خود، می‌توانید در منوی اصلی و در زیر بخش “Your Library”، بر روی “Local Files” کلیک کنید. در اینجا می‌توانید تعداد کل آهنگ‌ها و همچنین مدت زمان تجمیعی آن‌ها را مشاهده کنید.
نه تمامی موسیقی‌ها
اگر شما پوشه‌ای را اضافه کرده و نمی‌توانید آن را به‌سرعت در بخش “Show songs from” مشاهده کنید و یا اینکه پوشه موردنظر نمایش داده شده، اما در هنگام مرور بخش Local Files، نمی‌توانید تمامی آهنگ‌های خود را مشاهده کنید، آنگاه احتمال دارد که اسپاتیفای از فرمت برخی از موسیقی‌های شما، پشتیبانی نکند. اسپاتیفای در این زمینه تاحدودی مشکل‌پسند است. با این اوصاف، اگر شخصی کلکسیون عظیمی از فایل‌های FLAC و یا ALAC را داشته باشد، بدون شک ناامید خواهد شد.
یک لیست پخش ایجاد کنید
آپلود موسیقی در اسپاتیفای نیازمند ایجاد یک لیست پخش است. اسپاتیفای فقط در زمینه فرمت فایل‌ها سخت‌گیر نیست. بلکه اگر می‌خواهید که موسیقی‌های شخصی خود را در دستگاه‌های دیگر نیز همگام‌سازی کنید، آنگاه باید تمامی آن‌ها به یک یا چند لیست پخش تعلق داشته باشند. این لیست‌های پخش‌ نقشی همانند لیست همگام‌سازی دارند. بدین ترتیب دیگر لازم نیست که اسپاتیفای فضای زیادی را صرف ذخیره آهنگ‌ها در دستگاه‌های مختلف کند. در حقیقت، لیست‌های پخش به شما کمک می‌کنند که بتوانید آهنگ‌های موردعلاقه خود جهت دسترسی بر روی دستگاه‌های دیگر را نیز مشخص کنید.

پس از اینکه با استفاده از آهنگ‌های خود (و حتی آهنگ‌های خود اسپاتیفای نیز)، لیست پخش موردنظر را ایجاد کردید، آنگاه باید بتوانید این لیست پخش جدید را بر روی دستگاه‌های موبایلی خود نیز مشاهده کنید (در پخش Playlists و در زیر برگه Your Library).
آهنگ‌های خود را دانلود کنید ایجاد لیست پخش جدید فقط نیمی از راه است. در ابتدا می‌توانید لیست پخش خود را مشاهده کنید، اما طبیعتا به غیر از آهنگ‌های اسپاتیفای، موسیقی دیگری در آن موجود نخواهد بود. تا زمانی که این آهنگ‌ها را در اپلیکیشن دسکتاپی اسپاتیفای، دانلود (همگام‌سازی) نکنید، قادر نخواهید بود که هیچ‌کدام از آن‌ها را پخش کنید. در اینجاست که مکان‌های ذخیره‌سازی اهمیت خود را نشان می‌دهند: کامپیوتر و گوشی شما هر دو باید اپلیکیشن اسپاتیفای را در خود داشته باشند، باید با استفاده از یک حساب واحد به هر دوی آن‌ها وارد شده و مهم‌تر از همه اینکه باید هر دو از یک شبکه وای‌فای استفاده کنند.
پس از مهیا کردن شرایط بالا، آنگاه باید لیست پخش مدنظر خود را انتخاب و سپس منوی سه‌نقطه را در گوشی خود لمس کرده تا به گزینه‌های لیست پخش دسترسی پیدا کنید. در ادامه باید “Download” را انتخاب کنید. اکنون می‌بینید که کاور لیست پخش شما نشان داده شده و کمی پس از آن نیز ( بسته به سرعت شبکه وای‌فای و همچنین میزان فعالیت کامپیوتر شما) آهنگ‌های داخلی بر روی دستگاه موبایلی شما در دسترس قرار می‌گیرند.
همه‌چیز به لیست پخش باز می‌گردد اسپاتیفای علاقه‌مند است که فایل‌های محلی را از طریق لیست‌های پخش‌ مدیریت کند. در حقیقت این لیست‌ها همان‌هایی هستند که مشخص می‌کنند آیا آهنگ‌های محلی دانلود شده شما بر روی دستگاهتان در دسترس خواهند بود یا خیر؟ اگر شما لیستی را حذف کنید که شامل تنها نسخه موجود از آهنگ‌هایتان می‌شود، آنگاه آن موسیقی‌ها نیز دیگر در دسترس نخواهند بود. شما باید لیستی جدید از این آهنگ‌ها را ایجاد و سپس همگام‌سازی کنید و یا اینکه آن‌ها را به یکی از لیست‌های پخش فعلی رایانه خود، بیفزایید.
تمام شد! در نهایت اینکه شما نمی‌توانید آهنگ‌های خود را همانند Google Play Music یا Apple Music، در اسپاتیفای نیز آپلود کنید، اما در هر صورت می‌توانید از ویژگی Local Files استفاده کرده و در نتیجه موسیقی‌های موردعلاقه خود را در بین دستگاه‌های مختلف، همگام‌سازی کنید.
نوشته آپلود موسیقی در اسپاتیفای چگونه انجام شده و آیا مشابه سرویس‎های دیگر است؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.