دانشمندان سیگنال‌های عجیبی را شناسایی کرده‌اند که از مرکز کهکشان راه شیری به سمت ما می‌آیند. آن‌ها فکر می‌کنند که این سیگنال‌ها را سیاه چاله غول‌پیکر موجود در مرکز کهکشان ارسال می‌کند.
محققان دانشگاه Keio فکر می‌کنند که این سیگنال‌های رادیویی سریع در اثر تشعشات گازهای اطراف سیاه چاله *Sgr A ساطع می‌شوند و می‌توانند تصویری از آشفتگی غیرقابل‌تصور مرکز کهکشان ما در اختیارمان قرار دهند.
دانشمندان قبلا تشعشات بزرگ‌تر و کندتری را از مرکز کهکشان‌ ما کشف کرده بودند، اما حالا به‌لطف تلسکوپ رادیویی آلما (ALMA) می‌توانند سیگنال‌های سریع‌تر و بیشتری را شناسایی کنند.

یوهای ایواتا (Yuhei Iwata) سرپرست گروه تحقیق می‌گوید: این‌بار ما با استفاده از تلسکوپ آلما داده‌های باکیفیتی را به دست آورده‌ایم که شامل نوسانات شدید سیگنال‌های ارسالی از سیاه چاله *Sgr A در بازه زمانی ۱۰ روزه (۷۰ دقیقه در هر روز) می‌شوند. ما موفق به ردیابی دو روند شدیم: تغییرات شبه‌تناوبی با مقیاس زمانی ۳۰ دقیقه‌ای و تغییرات کند یک ساعته.
پروفسور توموهارو اوکا (Tomoharu Oka) از دانشگاه Keio می‌گوید: این تشعشات ممکن است مربوط به پ..

ستاره‌شناسان نزدیکترین سیاه چاله به زمین را کشف کردند. این سیاه چاله در فاصله ۱۰۰۰ سال نوری از ما قرار داشته و در صورت فلکی تلسکوپ (Telescopium) مخفی بود. این جرم شگفت‌انگیز، متعلق به یک سیستم دوستاره‌ای به نام HR 6819 است و ستاره‌شناسان معتقدند که تعداد این‌گونه سیاه چاله‌های مخفی ممکن است بسیار زیاد باشد.
توماس ریوینوس (Thomas Rivinius) ستاره‌شناس از رصدخانه ESO و سرپرست گروه تحقیق، به NPR گفت: احتمالا باید صدها میلیون تا از این سیاه چاله‌ها در کیهان وجود داشته باشد، اما ما درباره آن‌ها خیلی کم می‌دانیم.
محققان در سال ۲۰۰۴ تلسکوپ ۲.۲ متری MPG/ESO در رصدخانه La Silla شیلی را به سمت سیستم ستاره‌ای HR 6819 نشانه رفتند. این سیستم ستاره‌ای میزبان دو ستاره است که به دور هم می‌چرخند: یک ستاره بیرونی و یک ستاره داخلی. اما بعد از چهار ماه رصد کردن، مشخص شد که این یک سیستم ستاره‌ای دوگانه معمولی نیست. ستاره‌شناسان متوجه شدند که ستاره داخلی با سرعت بسیار بالایی هر ۴۰ روز یکبار به دور چیزی نامعلوم می‌چرخد.

محاسبات آن‌ها نشان می‌داد که جرم مذکور بسیار پرجرم بوده و چهار برابر سنگین‌تر از خورشی..

دانشمندان اخیرا با استفاده از یک روش جدید جستجوی سیاه چاله، موفق به کشف یک مورد بسیار شگفت‌انگیز شده‌اند. ستاره‌شناسان، سیاه چاله‌ای سنگین به وزن حدود ۷۰ برابر جرم خورشید شناسایی کرده‌اند، که اندازه آن براساس مدل‌های موجود درباره سیر تکامل ستاره‌ای، دستکم در کهکشان راه شیری، غیرممکن است.
بررسی‌های انجام‌شده بر روی سنگین‌ترین ستاره‌های کهکشان ما نشان می‌دهند که بیشتر وزن آن‌ها در پایان زندگی‌شان و قبل از آنکه هسته ستاره به یک سیاه چاله فروبپاشد، از طریق انفجار‌ها و بادهای ستاره‌ای قدرتمند از بین می‌رود.

بد نیست بدانید ستاره‌های سنگینی که می‌توانند تشکیل یک سیاه چاله بدهند، معمولا در پایان عمرشان به ابرنواخترهای جفت ناپایدار (pair-instability supernova) تبدیل می‌شوند؛ مرحله‌ای که در آن، هسته ستاره به‌کلی ازبین می‌رود. حالا دانشمندان با کشف جدید تلاش می‌کنند بفهمند چرا سیاه چاله مذکور که نامش LB-1 است، این اندازه سنگین است.
Jifeng Liu، ستاره‌شناس از رصدخانه ملی چین، می‌گوید: براساس بیشتر مدل‌های فعلی درباره سیر تکامل ستاره‌ای، سیاه‌چاله‌هایی با چنین جرمی در کهکشان ما نباید وجود داشته ..

سوالی که همیشه در مورد سیاه چاله‌ها وجود دارد این است که ما چگونه می‌توانیم چیزی را که قابل‌رویت نیست مشاهده کنیم؟ حالا تیمی از دانشمندان، روش جدیدی برای یافتن سیاه چاله‌های کم‌نور پیدا کرده‌اند. آنها این کار را از طریق بررسی نحوه تاثیر آنها بر روی نورهایی که از ستاره‌های اطراف‌شان ساطع می‌شوند، انجام داده‌اند.
همانطور که احتمالا می‌دانید، سیاه چاله‌ها نور را می‌بلعند، و همین موضوع، مشاهده مستقیم آنها را غیر ممکن می‌کند. سیاه چاله‌هایی که رویت آنها بسیار راحت است، شامل مواردی می‌شوند که یک سیستم دوتایی با یک ستاره در اطراف خود تشکیل می‌دهند؛ مانند سیاه چاله Cygnus X-1 که با یک ابرغول آبی‌رنگ جفت شده است.

وقتی سیاه چاله و ستاره به دور هم می‌چرخند، سیاه چاله، مواد ستاره را به سمت خود کشیده و آنها را می‌بلعد که در نتیجه آن، اشعه‌های ایکس ساطع می‌شوند. دانشمندان می‌توانند این اشعه‌ها را شناسایی کرده و وجود یک سیاه چاله را نتیجه‌گیری کنند.
این تکنیک، فقط برای یافتن سیاه چاله‌هایی کاربرد دارد که به اندازه کافی به ستاره‌های اطراف خود برای بلیعدن مواد آنها نزدیک هستند. دانشمندان فکر می‌کنن..

ارایه اولین تصویر مستقیم از افق رویداد (Event Horizon) یک سیاه چاله، واقعا گام بزرگی در علم ستاره‌شناسی بود. البته این کار، بسیار سخت و دشوار بود و تصویر بدست آمده، وضوح نسبتا پایینی داشت.
با این‌حال، مسلما تکنیک‌ها و تکنولوژی‌های موجود، اصلاح خواهند شد و در آینده شاهد تصاویر مستقیم باکیفیت‌تری از سیاه چاله‌ها خواهیم بود. حالا شبیه‌سازی جدیدی از سوی ناسا، به ما نشان می‌دهد که احتمالا انتظار دیدن چه چیزهایی را در تصاویر باکیفیت یک سیاه چاله فوق‌سنگین باید داشته باشیم.

سیاه چاله‌های فوق‌سنگین، در مرکز کهکشان‌های بزرگ قرار دارند. اما اینکه این اجرام، چگونه در این نقاط قرار می‌گیرن، هنوز یک راز است. در واقع، یکی از بزرگ‌ترین سوالات کیهان‌شناسی این است که آیا اول سیاه چاله‌های مرکز کهکشان وجود داشته‌اند یا خود کهکشان؟
چیزی که الان می‌دانیم این است که آنها واقعا عظیم هستند؛ بطوریکه وزن آنها میلیون‌ها یا میلیاردها بار سنگین‌تر از خورشید است. و البته می‌دانیم که آنها می‌توانند تشکیل ستاره‌ها را کنترل نمایند؛ و یا زمانیکه بیدار می‌شوند و شروع به تغذیه می‌کنند، می‌توانند تبدیل به درخشان‌ترین..